Artikelen per label

De directeur van het Engelse Bel-me-niet Register TPS (Telephone Preference Service) zei in 2007, toen ook hier een dergelijk register werd aangekondigd, het volgende: “Pas op dat goede doelen geen uitzonderingspositie krijgen bij het Bel-me-niet Register! Zij zijn grootgebruikers van het telemarketingkanaal. Zij veroorzaken net zo veel irritatie als commerciële organisaties. Als zij een uitzondering worden, betekent dat het einde van het kanaal. Dan wordt ongevraagd bellen verboden op langere termijn, omdat de irritatie dan namelijk niet zal verminderen.” In Nederland is die uitzondering er, zoals de overheid wilde, ook niet gekomen, met grote verschuivingen in het particuliere fondsenwervingslandschap als gevolg.

In 1998, toen het Vakblad Fondsenwerving zijn eerste editie publiceerde, was evenementenfondsenwerving nog nieuw in Nederland. Er was maar een handjevol evenementen voor non-profits. Het was het jaar waarin de Roparun haar eerste lustrum vierde en de Ride for the Roses de eerste editie organiseerde. Inmiddels trekken deze evenementen jaarlijks duizenden deelnemers en halen ze miljoenen euro’s op voor de goede doelen.

Het vasthouden van donateurs wordt steeds belangrijker, nu het aantrekken van nieuwe donateurs moeilijker en kostbaarder wordt. Reden er in dit blad veel aandacht aan te besteden. Ook op het IFC-congres in oktober in Noordwijkerhout wordt het aan de orde gesteld, onder andere door professor Adrian Sargeant, die er op ons verzoek dit artikel over schreef.

Goede doelen doen hun best alles zo mooi mogelijk voor te stellen. Men is ook altijd bezig uit te leggen dat er ‘zo weinig mogelijk kosten gemaakt worden en dat er zoveel mogelijk aan de doelstelling wordt besteed.’ Alsof er iets mis is met het maken van kosten. En over hun fouten willen ze liever niet praten. Het lijkt wel alsof ze een beetje bang zijn voor de pers en vooral voor negatieve publiciteit.

In de afgelopen tien jaar heeft het werven van grote giften steeds meer aandacht gekregen van fondsenwervers in Nederland. En dat is niet gek, want het potentieel liegt er niet om. Als je de collega’s in Angelsaksische landen mag geloven kun je met een goed doordacht grotegiftenprogramma een flink rendement behalen en je inkomsten aanzienlijk vergroten. Wij zijn benieuwd of het nog steeds reëel is om deze resultaten ook in Nederland te verwachten. Daarom vroegen we specialist Vera Peerdeman, oprichter van bureau Nassau, naar haar visie.

Over de onlineontwikkelingen in de achter ons liggende jaren organiseerden we een rondetafelgesprek met David Verschoor, Marc Schoutens en Ewald Verhoog en gespreksleider Walter van Kaam: “We kijken naar de geschiedenis, de ontwikkeling en de toekomst van onlinewerving. In 1995 was een fondsenwerver in Nederland al blij als hij over e-mail beschikte, want het grootste deel had dat nog niet. We zijn in twintig jaar in een heel andere wereld terechtgekomen.’’

Vroeger in zakken aan de straat, de laatste jaren steeds meer in grote containers. In Nederland wordt al zo’n veertig jaar kleding ingezameld voor ‘het goede doel’. Een beproefde methode die wellicht passé lijkt, maar waar nog steeds aan te verdienen valt, al is het er met de jaren niet makkelijker op geworden. 

In de jaren negentig was het absoluute 'not done': mensen benaderen voor hun nalatenschap. Ik kwam in die jaren tijdens een brainstorm met de kreet ‘er is geven na de dood’, als pay-off voor een campagne. Maar dat kon absoluut niet, volgens de collega’s.

In dit artikel kijken we niet zozeer naar de invulling van een loyaliteitsprogramma, maar naar de wijze waarop je loyaliteit kunt meten. Waar moet je rekening mee houden, waar moet je naar kijken en welke factoren zijn er?

In ons jubileumnummer dat vorige maand verscheen hebben we laten zien dat het werven van nalatenschappen in Nederland een serieuze bezigheid is geworden. Dat geldt ook voor andere landen. In veel van die landen wordt jaarlijks een publiekscampagne gehouden, om de werving door en voor individuele goede doelen te ondersteunen.