Berichten over Museum

Fossiele sponsoring in de culturele sector is de afgelopen tijd een hot topic. Sponsorrelaties met olie- of gasbedrijven, luchtvaartmaatschappijen of financiële instellingen die fossiele activiteiten financieren, worden kritisch bevraagd door klimaatactivisten. En ook vanuit de sector worden deze relaties onder de loep genomen. Wat zijn recente ontwikkelingen en hoe voeren verschillende culturele instellingen hun duurzame ambities door in hun sponsorbeleid?

Het Rijksmuseum is van en is er voor iedereen. Hun missie is het verbinden van mensen, kunst en geschiedenis. Het museum wil kunst en geschiedenis betekenis geven voor een breed (inter)nationaal publiek. Het wil een inclusief museum zijn. Dit betekent in de praktijk dat de toegankelijkheid gewaarborgd dient te zijn voor iedereen dus ook voor mensen met een handicap zoals blinde en slechtziende mensen, dove en slechthorende mensen, mensen in een rolstoel, mensen met dementie, mensen met prikkelgevoeligheid en ga zo maar door.

Nederland heeft van oudsher geen grote traditie van particulier opdrachtgeverschap in kunst, in ieder geval niet in dezelfde mate als in de ons omringende landen. Toch is de laatste jaren ook in ons land de hoop gevestigd op het mecenaat. Dat zou, klein of groot, voor een belangrijk deel de rol van de overheid moeten overnemen in economisch barre tijden. Zonder dat het overigens hardop wordt gezegd. De mecenas als de nieuwe messias of blijft de overheid de dominante financieringspartij waar het cultuur betreft?

In grote delen van 2020 kon je een speld horen vallen in het theater, op het poppodium en in het museum. Niet omdat men ademloos naar de kunst of een optreden aan het kijken was, maar omdat er niemand was. De anders zo levendige plekken bleven angstvallig leeg: garderobes zonder jassen, cafés zonder afwas en kunst zonder belangstellende ogen. De koffieapparaten bleven uit, de taps dicht. Er schuifelde geen publiek naar binnen in afwachting van een voorstelling, want het publiek zat thuis.