Berichten over Vf 17-2

In de cultuursector hebben de ontwikkelingen van de afgelopen jaren duidelijk gemaakt dat de zoektocht naar extra middelen, zoals bijdragen van grote gevers, onontkoombaar is.

Als er een gebied is waar we de afgelopen, pak weg, tien jaar ingrijpende veranderingen hebben gezien,
is dat het betalingsverkeer. De invoering van de Single Euro Payments Area (SEPA) had ingrijpende gevolgen voor de inrichting van de betaalprocessen en bijbehorende administratie van de goede doelen. Nu we verder zijn in die ontwikkeling doen er zich interessante nieuwe kansen voor. Maar om daarvan te profiteren is wel een omschakeling in het denken nodig bij de meeste fondsenwervers.

De directeur van het Engelse Bel-me-niet Register TPS (Telephone Preference Service) zei in 2007, toen ook hier een dergelijk register werd aangekondigd, het volgende: “Pas op dat goede doelen geen uitzonderingspositie krijgen bij het Bel-me-niet Register! Zij zijn grootgebruikers van het telemarketingkanaal. Zij veroorzaken net zo veel irritatie als commerciële organisaties. Als zij een uitzondering worden, betekent dat het einde van het kanaal. Dan wordt ongevraagd bellen verboden op langere termijn, omdat de irritatie dan namelijk niet zal verminderen.” In Nederland is die uitzondering er, zoals de overheid wilde, ook niet gekomen, met grote verschuivingen in het particuliere fondsenwervingslandschap als gevolg.

In de afgelopen tien jaar heeft het werven van grote giften steeds meer aandacht gekregen van fondsenwervers in Nederland. En dat is niet gek, want het potentieel liegt er niet om. Als je de collega’s in Angelsaksische landen mag geloven kun je met een goed doordacht grotegiftenprogramma een flink rendement behalen en je inkomsten aanzienlijk vergroten. Wij zijn benieuwd of het nog steeds reëel is om deze resultaten ook in Nederland te verwachten. Daarom vroegen we specialist Vera Peerdeman, oprichter van bureau Nassau, naar haar visie.

Goede doelen doen hun best alles zo mooi mogelijk voor te stellen. Men is ook altijd bezig uit te leggen dat er ‘zo weinig mogelijk kosten gemaakt worden en dat er zoveel mogelijk aan de doelstelling wordt besteed.’ Alsof er iets mis is met het maken van kosten. En over hun fouten willen ze liever niet praten. Het lijkt wel alsof ze een beetje bang zijn voor de pers en vooral voor negatieve publiciteit.

Over de onlineontwikkelingen in de achter ons liggende jaren organiseerden we een rondetafelgesprek met David Verschoor, Marc Schoutens en Ewald Verhoog en gespreksleider Walter van Kaam: “We kijken naar de geschiedenis, de ontwikkeling en de toekomst van onlinewerving. In 1995 was een fondsenwerver in Nederland al blij als hij over e-mail beschikte, want het grootste deel had dat nog niet. We zijn in twintig jaar in een heel andere wereld terechtgekomen.’’

Vroeger in zakken aan de straat, de laatste jaren steeds meer in grote containers. In Nederland wordt al zo’n veertig jaar kleding ingezameld voor ‘het goede doel’. Een beproefde methode die wellicht passé lijkt, maar waar nog steeds aan te verdienen valt, al is het er met de jaren niet makkelijker op geworden. 

In de jaren negentig was het absoluute 'not done': mensen benaderen voor hun nalatenschap. Ik kwam in die jaren tijdens een brainstorm met de kreet ‘er is geven na de dood’, als pay-off voor een campagne. Maar dat kon absoluut niet, volgens de collega’s.

Precies vijftig jaar geleden rolde Nederland voor het eerst een royaal medefinancieringsstelsel uit voor ontwikkelingsorganisaties. Inmiddels is daar weinig meer van over. Hoe veranderde het financiële landschap van de ontwikkelingssector de laatste vijftien jaar? Een overzicht.

Met de Troonrede van 2013 doet ‘de participatie- maatschappij’ haar intrede in Nederland. Niet de ‘Dikke Ik’ staat de komende jaren centraal, maar de eigen verantwoordelijkheid en betrokkenheid van burgers. Kortom, Den Haag stuurt aan op een vrijwillige inzet van burgers voor de samenleving. Hoe ging dat de afgelopen jaren?