Berichten geschreven door Jeroen Talens

Ik heb een haat-liefdeverhouding met de trein. Aan de ene kant vervloek ik de NS hardgrondig als de boel weer eens in het honderd loopt door vallende bladeren, vastvriezende wissels, kapotte bovenleidingen en loslopende koperdieven. Aan de andere kant ben ik dol op de trein en dat is gek genoeg te danken aan de door iedereen zo gehate drukte.

Het was mijn eerste les, toen ik de fondsenwervende wereld binnenstapte: ‘vrouwen doneren meer dan mannen’. En omdat het volkomen logisch klonk, twijfelde ik geen seconde. Vrouwen zijn toch ook socialer? Meer gericht op het welzijn van hun omgeving? Sommige feiten hebben geen bewijs nodig.

Straatwerving is een bijzonder fenomeen. Het is al jaren een van de meest succesvolle manieren om donateurs te werven. Maar ondertussen ken ik echt niemand die het leuk vindt om op straat besprongen te worden. Wist u trouwens dat de Dikke van Dale het bestaan van straatwerving volledig ontkent? En ook googelen kan ik niemand aanraden, tenzij je dol bent op verwensingen en haatberichten.

Creatieve mensen zijn vreemde wezens. soms stromen ze over van goede ideeën, dan weer zoeken ze wanhopig naar inspiratie. Ze zijn kwetsbaar en slecht opgewassen tegen rationele argumenten. Maar ondertussen lijden ze ook aan grootheidswaanzin. En verklaren ze iedereen voor gek die kritiek heeft op hun briljante voorstellen.

Sinds kort ben ik een man van een zekere leeftijd. Dat is behoorlijk wennen.

Het kan u niet ontgaan zijn: het Woord van het Jaar 2013 is ‘selfie’. Volkomen logisch natuurlijk. Van Barack Obama tot Beyoncé: werkelijk iedereen is verslaafd aan zijn eigen zelfportret. Mijn twee dochters kieken zichzelf tussen de 100 en 150 keer. Per persoon. Per dag. En toegegeven, ik heb mezelf ook al eens vereeuwigd.

Ik ben dol op december. Niet omdat ik zo benieuwd ben wat de sint voor mij in petto heeft. Helaas heeft de zwart-witdiscussie over de kleur van piet het laatste restje kinderlijke onschuld uit mij geknepen. En het was ook niet de kerstgedachte die mij vervulde van verwachtingen (ik was hooguit benieuwd wat de weegschaal op 27 december aangaf…).

Jarenlang had ik een hekel aan verjaardagen. Veel gezellige mensen dicht op elkaar in een te kleine woonkamer? Niks voor mij. Vroeg of laat belandde ik in de tuin of op het balkon, happend naar adem en kijkend op de klok. Wat ook niet hielp, waren de gangbare gespreksonderwerpen: de actuele weersverwachting, de opgroeiende kinderen, de laatste voetbaluitslagen, de nieuwste leaseauto’s. Toevallig allemaal zaken waar ik geen verstand van had.

Ik houd de dingen graag simpel. Juist in een wereld die voortdurend om aandacht schreeuwt, zijn het de gewone dingen die mij raken. Voor de duidelijkheid: met simpel bedoel ik niet ‘stompzinnig’. Ik ben beslist geen fan van barbie-achtige reallifesoaps, spelletjesprogramma’s met derderangs Bekende Nederlanders of ander plat en inwisselbaar vermaak.

Ligt het aan mij of gaat het leven de laatste tijd wel erg snel? Vooral nieuwe trends en hypes vliegen me als hagel om de oren. Een half jaar geleden was daar opeens de harlem shake. Ik begreep het origineel al niet, laat staan de eindeloze reeks inhakers. Maar blijkbaar inspireerde het de rest van de mensheid tot hun eigen fifteen seconds of fame.