Waarom ga je als Nederlandse manager fondsenwerving en communicatie vrijwillig de organisatie van de Fundraising Convention van het Chartered Institute of Fundraising (CIOF) in Londen (3 en 4 juli) helpen? Ik kan je vertellen dat dit veel brengt, naast dat ik in het team vrienden heb waarmee ik het graag over fondsenwerving heb. En ik was niet de enige van wat verder weg: er waren zelfs twee vrijwilligers uit Italië. De gemene deler van de vrijwilligers? Je leven lang blijven leren.
Gastauteur: John van Duin is Manager fondsenwerving en communicatie bij Resto VanHarte, de organisatie die mensen aan de eettafel verbindt in de strijd tegen eenzaamheid, momenteel op bijna vijftig locaties.
---
'Wat doe jij hier?'
CEO van The Resource Alliance, Willeke van Rijn, reageerde verbaasd dat ik haar op maandagochtend registreerde en de badge gaf. ‘Wat doe jij dan hier?’ Wat ik daar deed, was drie dagen (inclusief voorbereidingsdag) intensief optrekken met het team vrijwilligers, bestaande uit zeer uiteenlopende fondsenwervers (waaronder de kersverse CEO van een Brits goed doel), gespecialiseerd in verschillende takken van sport en van goede doelen uit alle sectoren. Zo kunnen optrekken met collega’s doet wat met je fondsenwervende hart en hoofd. Ik zou niet weten op welke andere manier je het op een congres intensiever met collega’s over zoveel onderwerpen kan hebben. Je ontbijt, luncht en dineert samen en bent de hele dag in de weer met onder meer de genoemde registratiebalie, het in goede banen leiden van de sessiezalen en met het helpen van en praten met deelnemers en standhouders.
Als vrijwilliger kom je op een makkelijke manier ook buiten de sessies om in gesprek met sprekers en kan dan lekker de diepte in. Bijvoorbeeld over nieuwe inzichten voor het schrijven van subsidieaanvragen met Pam Judson, die samen met Kevin Rowe sprak over het verbeteren van aanvragen. Bij een koffiepunt spraken we uitgebreid over hoe vergelijkbaar de situatie in het Verenigd Koninkrijk en Nederland (en waarschijnlijk in meer landen) eigenlijk is: over de tijdverslindende projectencarrousel waarbij je elk jaar weer bij elk regulier fonds of overheidsorgaan een aanvraag moet doen en vervolgens weer verantwoorden. Ook in het VK wordt, net als bij ons, op hoog niveau gesproken over een andere aanpak. Bij Resto VanHarte zijn we hiermee bezig met nog beperkt resultaat (naast de meerjarige bijdragen van onder meer Postcodeloterij en het Ministerie van VWS), zoals een gemeente die dan voor twee jaar subsidie verstrekt. Maar uit alles blijkt dat de wind in de gunstige richting staat als het gaat om efficiëntere institutionele fondsenwering.
Ik sprak ook veel met de twee Italiaanse collega’s. Chiara Schiavon (Terzofilo fondsenwerving): ‘Als fondsenwerver in hart en nieren gebruik ik Engelse praktijkgevallen als benchmark voor mijn werk als consultant voor Italiaanse organisaties en volg ik de beste werkmethodes. Ik was benieuwd wat ik kon leren door als vrijwilliger het congres en de mensen van zo dichtbij mee te maken. En ook wat er buiten mijn land op fondsenwervingsgebied plaatsvindt. Maar vooral mooi om mijn passie en mijn tips voor dit geweldige werk te kunnen delen. Het was heel geslaagd, ik wil volgend jaar weer!’
Benchmark
Net als bij ons is in het VK het werven van fondsenwervers een uitdaging. Net als vorig jaar was daar tijdens het congres veel aandacht voor. Dat gebeurde nu vooral ook in het kader van diversiteitsvergroting. Er ligt een grote kans op de personele markt van allerlei groepen mensen, maar je moet even wat extra’s doen om hen op de juiste manier te benaderen en zo nodig op te leiden. Er zijn wetenschappelijke publicaties genoeg als het gaat om gelijkheid, diversiteit en inclusie, maar als je kijkt naar fondsenwervers is daar nog een wereld te winnen. Toch werden er mooie voorbeelden gegeven van organisaties die er al verder mee zijn. De hoofdboodschap is dat je gelijkheid, diversiteit en inclusie in het gehele beleid van de organisatie moet opnemen en niet alleen bij HR kan neerleggen. Net als bij fondsenwerving.
Als het gaat om het krijgen van nieuwe inzichten, is het bij een congres als dit vaak lastig om in te schatten wat het niveau van de sessies zal zijn. Zal het praatje niet te eenvoudig zijn? Ik heb in Londen een paar sessies meegemaakt die zo basic waren, dat ik ze liever niet had bijgewoond. Tegelijkertijd begrijp ik dat je als congresorganisatie vooraf misschien liever niet aangeeft wat het niveau gaat zijn om zo niet het deelnemersaantal negatief te beïnvloeden, maar enige indicatie zou wel goed zijn.
Beperkt budget
Er waren enkele sessies waarin werd ingegaan op groeien met een beperkt budget en dan ook nog eens in uitdagende tijden, zoals nu met onder meer de crisis rond de hoge kosten van levensonderhoud (waar overigens ook een hele sessie aan gewijd werd). Deze vond ik zeer interessant als iemand die daarmee te maken heeft in een operationele organisatie die in het afgelopen jaar nog veel last heeft gehad van sluiting in coronatijd. Er zijn heus niet altijd (dure) bureaus nodig om iets voor elkaar te krijgen. Een klein intern team is met de juiste toewijding heel goed in staat om een strategie te ontwikkelen en van daar uit een geïntegreerde fondsenwervende campagne uit te voeren. Ik kwam daarbij ook diverse keren tegen wat mijn uitgangspunt al jaren is: communicatie en fondsenwerving zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Een andere sessie die veel inzicht gaf over hoe belangrijk het is om je boodschap eenvoudig en leuk te houden, kwam van de mannenpraatgroep (ja ja) Talk Club. Het werd niet zo genoemd maar ik zag veel overeenkomsten met de uitgangspunten van Great Fundraising: een overduidelijke, simpele boodschap die iedereen begrijpt, focus op de kern waar je het voor doet, ambassadeurs. Een zwaar onderwerp als mentale gezondheid is door de Talk Club zodanig geframed tot mentale fitness, waarmee de grote drempels rond dat onderwerp worden weggenomen. En dat werkt, zo blijkt. Voor mij heel interessant omdat wij bij Resto VanHarte binnenkort aan de slag gaan met het ontwikkelen van nieuwe proposities waarbij we het woord eenzaamheid het liefst niet noemen. Want we hebben te maken met een doelgroep die wegblijft als je dat expliciet benoemt.
Emotionraising
De donateur centraal: tal van sessies ademden dit uit. Dat kan ook heel goed door verhalen te vertellen en in te spelen op emoties. Daarover zag ik Francesco Ambrogetti spreken over zijn Donor Love. Francesco werkt bij UNICEF wereldwijd maar is ook zeer bevlogen spreker over liefde voor en van donateurs, gelinkt aan het inzetten van memorabele ervaringen voor de (potentiële) donateur om daarmee betrokkenheid en loyaliteit te vergroten. Hij noemt het ook wel emotionraising en gebruikt hiervoor de laatste bevindingen vanuit de neurowetenschappen. Wat ik zo goed aan hem vind, is dat hij vergaande wetenschappelijke uitgangspunten terugbrengt tot logische praktijkvoorbeelden en daar super enthousiast over kan vertellen. Zijn emotionraising is alweer een paar jaar oud, maar met nieuwe inzichten weet hij er elke keer weer wat interessants van te maken.
Tot zover wat ik voor nu heb geplukt uit het overvolle programma van het congres. Volgend jaar weer? Het antwoord is ja!