Jaap leerde ik kennen toen ik mijn eerste voetstappen zette op het pad van fondsenwerving. Dat is ruim dertig jaar geleden. Ik volgde de opleiding waar Petra Hoogerwerf de cursusleider was. Een van de docenten was Jaap.
Ik zie hem nog staan. In zijn spijkerbroek met spijkerjasje, omringd door collectebussen en campagnemateriaal. Hij was toen directeur bij de Brandwondenstichting. Zijn lessen met een no-nonsenseaanpak en ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’- houding staan op mijn netvlies gegrift. Wat kon hij boeiend, energiek en met passie vertellen. Hij vertelde hoe hij met beperkte middelen een campagne in elkaar sleutelde. Hoe zijn twee kinderen met blonde koppies op een prachtige manier figureerden. Chris, zijn zoon, vertelde mij trots dat deze campagne toen heel veel geld heeft opgebracht voor de brandwondenstichting.
Vanaf dat moment hebben we contact gehouden. Ik werkte toen nog bij het VUmc en had collectebussen nodig voor het VUonderzoek naar kinderkanker. We mochten collecteren in het oude stadion van Ajax in de Meer. Het leek mij logisch om collectebussen te vragen bij het KWF. Dat lukte niet want men werkte niet mee aan een lokaal initiatief tegen kinderkanker. Collecteren was voorbehouden aan de landelijk collectebusfondsen. Ik belde Jaap en natuurlijk mocht ik de bussen van de brandwondenstichting gebruiken. Jaap bracht ze, gaf nog wat tips en wenste me succes.
Jaap keek altijd naar het grote geheel en was wars van belemmerende procedures. Het Goede Doel, groot of klein, heeft zijn arbeidzame leven geïnspireerd. We hebben samen lange tijd in het bestuur van het Genootschap voor Fondsenwervers gezeten. Er werd onder Jaap zijn voorzitterschap hard gewerkt en ook veel gelachen.
De jaren daarna kwamen we elkaar nog tegen bij congressen. We maakten een praatje en gingen weer ons eigen pad. Toen ik mijn eigen werkzame leven beëindigde vanwege gezondheidsredenen, zocht Jaap mij op. Hij heeft een mooi afscheidsinterview met mij gehouden voor het Vakblad. Daar waren een aantal sessies voor nodig. Want we bespraken altijd de hele wereld: Goede Doelen, de misstanden in de politiek en de gezondheidszorg waar we beiden mee te maken hebben gehad. Ik ben associatief maar Jaap was dat in het kwadraat. Waar we ons samen kwaad over hebben gemaakt, is de kindertoeslagaffaire bij de belastingdienst. We mailden heen en weer. Jaap maakte een scherpe editorial over de overheid waar we als burger niet meer op konden vertrouwen.
Jaap motiveerde mij om de draad weer op te pakken. Ik wilde graag als vrijwilliger weer iets betekenen en had veel gelezen over de tabakslobby. Hoe twee longartsen zich daar al jaren voor inzetten en hoe zij uit de alliantie Rookvrij werden gewerkt. Jaap was enthousiast en zo werd dit ons eerste project. Een project dat we deze zomer zouden afronden.
Jaap coachte mij met schrijven. Als altijd optimistisch en energiek. ‘Ga maar schrijven, we zien wel waar het uitkomt’. Zo kon een column een artikel van vier pagina’s worden. Jaap had ruimte nodig om zijn ding te doen en gaf die ruimte ook aan anderen. Zo ben ik nu bezig met een artikel over de fondsenwervende tv-actie voor de Caribische eilanden. Het is klaar en Jaap zou de eindredactie doen. Ik wachtte de afgelopen week in spanning af wat hij ervan zou vinden. Een reactie zal ik niet meer van hem krijgen.
--
Dit 'In memoriam' verscheen in het Vakblad fondsenwerving van 8 september 2020, de Legacy editie Jaap Zeekant.
