Vannacht droomde ik dat ik meedeed aan Expeditie Robinson. Ik zat alleen niet vast op een onbewoond eiland, maar opgesloten in mijn eigen huis.
Net als op het eiland was eten het hoogtepunt van mijn versimpelde leven. Maar waar de expeditieleden in een boom klommen voor een tros bananen, moest ik met gevaar voor eigen leven door de supermarkt tijgeren.
Als een heuse Robinson liet ik mijzelf verslonzen. Mijn baard werd met de dag langer en woester. En als ik met collega’s of klanten moest beeldbellen, droeg ik onder mijn keurige overhemd gewoon een pyjamabroek – nee echt!
In tegenstelling tot de gewone expeditieleden, kreeg ik wél berichten van buiten binnen. Zo hoorde ik dat er elders in de wereld allerlei waanzinnige dingen gebeurden. Ik was oprecht geroerd door de verhalen vol medemenselijkheid, hulpvaardigheid en sociale creativiteit.
Een verhaal ging over een 70-jarige dame, die vanuit haar voortuin in Utrecht verhaaltjes vertelde aan kinderen in de buurt. Die zaten – met anderhalve meter tussenruimte – op de stoep ademloos te luisteren. Ze vertelde het verhaal van Frederick de muis, die voor de winter geen eten verzamelde, zoals de andere muizen deden. Nee, Frederick verzamelde juist zonnestralen, kleuren en woorden. Want die kon hij uitdelen aan de andere muizen.
‘…een wereld waar voetbalsupporters hun spandoeken gebruiken om de helden van de zorg aan te moedigen'
Het leek precies op de echte Expeditie Robinson, waarin de oudere deelnemers ook vaak de smaakmakers en de bruggenbouwers zijn. De gevers tussen de nemers. Maar ik hoorde in mijn droom ook andere verhalen, verdrietige verhalen. Dat er heel veel oudere mensen op de intensive care lagen en er serieus werd overwogen om jongere mensen voorrang te geven…
Typisch Expeditie Robinson, dacht ik. Ook daar vliegen de ouderen er altijd als eerste uit. Iedereen vindt ze aardig, maar niemand neemt ze serieus. Er is helemaal geen behoefte aan hun wijsheid, schoonheid en levenskunst.
Kansloos in de eliminatieproef. Geen immuniteit. Het ziekenhuis als Duivelseiland.
Ik was blij dat ik wakker werd. Dat ik leef in een wereld waar ziekenhuizen knokken om jong én oud te redden. Waar jongeren boodschappen doen voor ouderen die de deur niet meer uit kunnen. Waar muzikanten liedjes spelen voor de ramen van bejaardenhuizen. Waar kinderen hun zelfgemaakte tekeningen in de brievenbussen van onbekende opa’s en oma’s stoppen. Waar voetbal even, heel even, niet meer de belangrijkste gebeurtenis op aarde is. En waar supporters hun spandoeken gebruiken om de zorghelden aan te moedigen.
Een wereld waar mensen zonnestralen, kleuren en woorden uitdelen.
Het komt vast goed.
--
Dit artikel verscheen eerder in Vakblad fondsenwerving, jaargang 22, nummer 3, dat in mei 2020 uitkwam.
