Zo waren er goede doelen die besloten direct hun telefonische campagnes stil te leggen. Anderen maakten zich zorgen en waren extra alert op de reacties van de mensen. Die zorg is natuurlijk begrijpelijk. We kampen met een serieuze crisis, internationaal, maar ook nationaal. En hoe zouden mensen zich voelen bij een gesprek over het goede doel, terwijl de vraag is of ze gezond zullen blijven, of hun inkomen op peil blijft?

Maar de kenners van het medium waren niet verrast door wat al snel bleek: dit is een uitgelezen moment om de telefoon te gebruiken om met donateurs in gesprek te gaan. Juist in deze verwarrende tijd is het voor mensen prettig om met iemand van gedachten te wisselen over de kernwaarden van het leven. Er zijn voor elkaar, samen de schouders ergens onder zetten, elkaar helpen, niet alleen voor het eigenbelang gaan. Dat gevoel was en is sterker dan de verbazing dat goede doelen ook in deze tijd een beroep op iemand doen. Er waren nauwelijks mensen die het gesprek niet wilden voeren omdat hun hoofd er niet naar stond, en het aantal mensen dat hun betrokkenheid graag liet blijken was opvallend groot.

Hartverwarmende gesprekken

Natuurlijk was er in veel gesprekken een schakelmoment. Bellen en aandacht vragen voor een goed doel, het lijkt op het eerste gezicht niet zo belangrijk. Maar direct daarna dringt het tot de mensen door: we mogen de vluchtelingen, de dieren, de patiënten die een ernstige ziekte hebben, of welk ander voorbeeld je maar kunt bedenken, ook niet in de steek laten, juist nu! Er ontsponnen zich dan ook hartverwarmende gesprekken. Mensen die blij waren dat er even naar ze geluisterd werd, dat er aandacht was voor de kernwaarden van het bestaan en dat ze iets concreets konden doen met hun behoefte aan saamhorigheid.

Niet alleen leverde en levert de Corona-crisis prachtige heart-to-hearts op tussen beller van het goede doel en donateur, ook nam de bereidheid om te geven aantoonbaar toe. Ondanks de gezondheidscrisis waarin we zitten, en ondanks de financiële onzekerheid waarin miljoenen Nederlanders verkeren. De behoefte aan goed doen, aan samen sterk zijn, was groter dan de angst voor alles wat ons in deze crisis bedreigt. Hoe een ellendige tijd ons ook veel goeds kan brengen.

Mona Keijzer

Door alle heftige ontwikkelingen schoot het mij pas anderhalve dag later, op dinsdag te binnen: als het aan Mona Keijzer ligt wordt dit onze samenleving afgenomen. Terwijl de telefoon op dit moment nog het enige medium is dat goede doelen in staat stelt een-op-een met hun donateurs te communiceren. Collectes en georganiseerde bijeenkomsten worden afgelast, face to face-werving wordt stilgelegd. Alleen de telefoon blijft over. En Keijzer wil dat verbieden.

Het verschil in perceptie tussen Mona Keijzer en mijzelf, en met mij vele anderen die het medium naar waarde schatten, is dat Keijzer bellen namens goede doelen alleen maar kan of wil zien in een negatief daglicht, vertroebeld als haar blik is door slechte ervaringen in het verleden. Of door politiek gewin, wie zal het zeggen. Zij leeft daardoor blijkbaar in de onjuiste veronderstelling dat telefonisch contact tussen fondsen en donateurs iets kwalijks is.

Ik werk iedere dag aan telefonische gesprekken namens het goede doel. En daarom zie ik het als iets heel positiefs. Wat zou er verkeerd kunnen zijn aan het voeren van een gesprek over iets wat de mensen bezighoudt? Waarom zouden mensen er iets op tegen hebben als je ze in staat stelt een bijdrage te leveren aan een betere wereld? En zegt het eigenlijk niet veel meer over Mona Keijzer dan over telefonische fondsenwerving als zij er alleen het negatieve in kan zien?

--

Podcast

Jeroen was eerder dit jaar te gast in onze podcast 'In Gesprek' om te praten over zijn strijd voor het behoud van telefonische fondsenwerving: