Waarom laten wij fondsenwervers onszelf zo naar beneden halen? Na publicatie van een artikel van Xander van Uffelen in de Volkskrant van 23 september 2019, waarin stond dat steeds meer doelen kampen met teruglopende aantallen vaste donateurs, zie ik in de (social)media typeringen als ‘uitstervend ras’, ‘afnemende loyaliteit’ en ‘crisis in de geefwereld’ langskomen.
In plaats van nuchter te kijken naar een veranderende situatie, laten we ons de put in praten. Want in mijn beleving is er helemaal geen sprake van alle drie deze typeringen. Goed beschouwd zijn wij allemaal een uitstervend ras. Of denken we dat we het eeuwige leven hebben? Afnemende loyaliteit? Welnee, veranderend geefgedrag! Crisis in de geefwereld? Alleen als wij bij de pakken gaan neerzitten.
In de duizenden gesprekken met donateurs die ik de afgelopen jaren heb gevolgd, blijkt niks van al deze doemscenario’s. Dat kan ook helemaal niet. Goede doelen zijn initiatieven van mensen die misstanden hebben geconstateerd en daar iets aan wilden, aan moesten doen. En zo lang die misstanden bestaan, zal er worden gewerkt aan het bestrijden ervan. Volkomen logisch en van alle tijden. En als er misstanden bijkomen, komen er initiatieven bij en willen mensen daar hun bijdrage aan leveren.
Ook weer in de huidige situatie zie ik dat er voornamelijk in termen van geld wordt gedacht. Geld is belangrijk, maar slechts als middel. Maar zodra geld een doel op zichzelf wordt, verlies je de aandacht van je donateur. Want de gever denkt niet in geld maar in betrokkenheid. Betrokkenheid bij een misstand, niet bij een fonds!
Dat fonds is ook slechts een middel. Laat niemand denken dat Nederland vol zit met aanhangers van het Wereld Natuur Fonds. Of van KWF Kankerbestrijding. Het gaat om de natuur, en het gaat om de kankerbestrijding zelf. Daar willen ze best geld aan geven. En – surprise surprise – ook structureel! Maar dan moet je wel bij de juiste doelgroep zijn. Je moet oprecht geïnteresseerd zijn in hun mening en beweegredenen. Als je structureel geld van ze wilt, moet je ze goed uitleggen waarom. Daar zijn ze uitermate vatbaar voor, omdat donateurs graag denken in oplossingen.
Een belangrijke oorzaak van de in de Volkskrant genoemde problemen heeft te maken met communicatie. En dat lees je nooit terug. Telefonische fondsenwerving en straatwerving worden beschreven als een product waarbij vaak de termen ‘agressief’ en ‘ongewenst’ vallen. Maar het zijn geen producten. Je hebt als fondsenwerver een enorme invloed op de wijze waarop die wervingsmethoden worden ingezet. De manier waarop je als fonds rechtstreeks met je donateur communiceert, is van doorslaggevend belang als je succesvol wilt zijn met je fonds.
Iedere dag opnieuw hoor ik dat de mensen die een ‘uitstervend ras’ worden genoemd, met genoegen het goede doel ondersteunen. Er is nog volop loyaliteit, met vaak stijgende conversies en gemiddelde giften. Er is nergens iets van een geefcrisis te bekennen. Maar het komt niet vanzelf, je moet het gesprek met je donateurs aangaan, op een manier die past bij de samenleving en de tijd waarin we leven.
Reacties: jeroen@hogenhoutfundraising.nl. Lees hier meer over het artikel van Xander van Uffelen in de Volkskrant: vakbladfw.nl/2pzcZ24.