Henk de Graaf is een van de pioniers op het gebied van het werven van nalatenschappen. Hij begon er meer dan een decennium geleden mee en is actief in Nederland en Duitsland. Hij werkte in die jaren samen met een groot aantal goede doelen en sprak met heel veel potentiële erflaters. Het leek ons een aardig idee om Henk eens te vragen wat er zoal misgaat. Want daar kunnen we van leren.
Toen ik in de jaren 90 op de kreet ‘Er is geven na de dood’ kwam, vond bijna elke collega met wie ik erover sprak dat de tijd voor zo’n kreet nog niet rijp was. De dood was een taboe.
Henk de Graaf: Tussen zes planken eindigen. We kennen die kreet allemaal wel. Een mooie metafoor: Want ‘zes planken’ klinkt toch een stuk constructiever dan ‘doodskist.’ Toch gaat het er bij het werven van nalatenschappen ook over dat je het ook zonder metaforen afkunt en de dood gewoon bij zijn naam noemt. Ik hoor het nog altijd: de dood is geen onderwerp dat zomaar aangesneden kan worden. Het zou een te persoonlijk en indringend onderwerp zijn. Je praat niet over de dood en je vraagt al helemaal niet naar iemand zijn nalatenschap. Want als de dood al persoonlijk is, dan zijn de spullen die iemand nalaat dat helemaal. Om in de terminologie te blijven: allemaal dooddoeners. In mijn praktijk blijkt daar niets van.’
Word lid van Vf & fondsenwerving.nl en krijg direct toegang
✔ Onbeperkt toegang tot alle content op fondsenwerving.nl
✔ Korting op diverse opleidingen en trainingen
✔ Kosteloze toegang tot de Vakdag fondsenwerving. Dit jaar (2024) op 17 september in het Beatrix Theater!