Waar het mis kan gaan (en ging)

Waar we bij risico’s vaak als eerste aan denken, is de ook in het hierbij behorende artikel genoemde reputatieschade. Het is een risico waar zo’n beetje iedereen in de fondsenwervingssector zich van bewust is. Toch gebeurt het op gezette tijden steeds weer. Kennelijk ontbreekt het aan de kennis om zoiets te voorkomen. Bovendien blijkt hier ook uit dat de angst voor negatieve publiciteit niet betekent dat er ook risicovolwassenheid is. Begin deze eeuw kwam de Hartstichting breed en zeer negatief in het nieuws door de hoogte van het salaris van de medisch directeur. Ik heb die zaak indertijd nauw gevolgd, er met direct betrokkenen over gesproken en ook gepubliceerd. Volgens mij was er weinig voor nodig geweest om het risico weg te nemen. Momenteel herhaalt de geschiedenis zich bij de geleidehondenorganisatieKNGF. Daar kreeg de directeur ongevraagd een bonus van haar bestuur. Een Volkskrantpublicatie daarover genereerde de nodige publieke verontwaardiging, waarna het bestuur terugkwam op zijn schreden. Vervolgens zijn ze in een situatie verzeild geraakt waarin de directeur het einde van haar dienstverband lijkt te hebben bereikt. De negatieve publiciteit duurt voort. De toezichthouders, die een hoofdrol spelen in deze charisoap, waren zich volstrekt niet bewust van de risico’s.