Bij de registratiebalie van het IFC in Noordwijkerhout klinkt het woensdagmiddag als een feest der herkenning. Na twee coronajaren waarin The Resource Alliance haar jaarlijkse internationale congres niet kon organiseren werd woensdag met een plenaire sessie de veertigste editie officieel geopend. Over de hele benedenverdieping van het NH Leeuwenhorst wemelt het van de mensen die elkaar de hand schudden en knuffelen. Overal hoor je verschillende talen. ‘Jij ook hier?! Dat is echt jaren geleden!’ Men heeft er zin in. Het IFC is terug van weggeweest.
Tijdens deze editie, die nog tot en met vrijdag duurt, wordt veertig jaar IFC gevierd. In Noordwijkerhout lopen ongeveer achthonderd fondsenwervers rond en nog eens vijfhonderd zijn uit alle hoeken van de wereld ingelogd voor het digitale programma. Door de hybride organisatie is het aantal vertegenwoordigde nationaliteiten deze keer erg hoog.
Er is deze dagen meer dan genoeg ruimte om terug te kijken, maar onder het motto ‘Shaping the Future Together’ wordt ook vooruit gekeken naar de komende veertig jaar. De sector kan na de pandemie niet terug naar de manier waarop ze voorheen werkte – daar is iedereen op het congres het wel over eens. De technologie is met sprongen ontwikkeld, werk en privé zijn door elkaar gaan lopen. En er heerst een groter gevoel dat er zaken dienen te veranderen: de ene keer omdat het kan, de andere keer omdat het moet.
Plenaire opening
Dat was ook de boodschap van Keynote opening speaker Anand Giridharadas. Na een korte opening door Willeke van Rijn en Ruby Chadwick van The Resource Alliance, een terugblik op de afgelopen veertig jaar IFC en een introductie van de komende veertig jaar (‘Will we be victims of change, or agents of change?’) werd de Amerikaanse schrijver en journalist aangekondigd. Omdat hij net zijn nieuwste boek ‘The Persuaders’ heeft uitgebracht kon hij niet naar Nederland afreizen, maar voerde op een eerder moment wel een gesprek met Resource Alliance-voorzitter Bill Tolliver.
Giridharadas ziet in fondsenwervers en de non-profitsector een groep die bij uitstek overtuigingskracht (persuasion) heeft om te werken aan het dichten van de maatschappelijke kloven op het gebied van rijkdom en macht. We staan op een cruciaal (pivotal) moment voor klimaatverandering en de staat van de democratie. Welke kant kunnen en willen we met zijn allen opdraaien? ‘We kunnen een geweldige, gelijkwaardige maatschappij opbouwen die er nog nooit eerder in de geschiedenis is geweest,’ aldus Giridharadas.
‘Moeilijke wezens’
Hij vertelt de congresgangers daarna dat ze niet moeten vergeten dat mensen moeilijke wezens zijn, wiens gedachten en meningen soms van dag op dag kunnen veranderen. Ze houden van structuur en het bekende, vrezen het nieuwe. Met de maatschappelijke veranderingen, bijvoorbeeld rond inclusiviteit en gelijkwaardigheid, wordt veel van mensen gevraagd. ‘We vragen mensen soms om stukken van zichzelf te begraven’, doelend op de aspecten die bij mensen ingebakken zijn, maar volgens de schrijver niet thuishoren in de wereld van de toekomst. ‘De denkbeelden van veel mensen zijn vaak '60/40' – ze zijn voor zestig procent overtuigd van hun eigen standpunten. Qua politieke standpunten reageren ze op hun onderbuikgevoel, bijvoorbeeld omdat hun wereldbeeld vrij gesloten is. En dat is niet gek – ideologie wordt toch vooral interessant gevonden door mensen die politieke wetenschappen boeiend vinden. Als wij open staan voor andere ideeën en onze overtuigingen kunnen verkondigen, kan je veel van die 60/40-denkers andere dingen doen inzien.’
‘Two-way street’
Gevraagd naar de specifieke positie van de mensen in de zaal - de non-profitmedewerkers, de changemakers en de fondsenwervers - zegt Giridharadas dat zij tot een select groepje mensen behoren die in hun werk op dezelfde dag met een bewoner van een sloppenwijk en een miljardair kunnen praten. Fondsenwervers kunnen daarmee de brug vormen tot de bovenste en de onderste lagen van de samenleving, een agenda opstellen om mensen aan de verkeerde kant van de machtsbalans bij te staan. Hij pleit voor een two-way street; niet enkel het re-distribueren van geld van ‘boven’ naar ‘onder’, maar ook met het delen van informatie en kennis van ‘onder’ naar ‘boven’. Zo kunnen non-profit medewerkers de status quo uitdagen.
Dagen vol kennis en plezier
Na een ‘ode aan de toekomst’ van Zambiaanse spoken word artist Vanessa Chisakula werden de ruim duizend fysieke en digitale aanwezigen weer op pad gestuurd. Niet alleen om kennis te delen tijdens de discussies en bij te leren bij de tientallen masterclasses en workshops, maar ook om veel plezier te maken. En als je de energie op het IFC observeert bestaat er geen twijfel over; plezier maken staat bij de bezoekers ook duidelijk hoog in het vaandel.
