Mijn halve eeuw

In 1970 werd DS'70 opgericht, voornamelijk een afsplitsing van de Partij van de Arbeid. Het was een sterk pragmatische partij. Gewoon je gezonde verstand gebruiken om maatschappelijke problemen op te lossen. Het was ook een merkwaardige combinatie van wat toen duidelijk linkse standpunten waren en rechtse. Vóór de NAVO en tegelijk een milieupolitiek die toen al verder ging dan waar we nu tegenaan hikken. Ik vond het een boeiende combinatie, maar het was aan de kiezers niet uit te leggen. In 1983 hebben we de club opgeheven. Zo hoort dat, als het niet werkt, gewoon opheffen. Daar zouden sommige goede doelen ook eens over na moeten denken.

Al snel na m'n aanmelding, ongetwijfeld door een chronisch gebrek aan leden, kwam ik in het bestuur van de afdeling Waterland en wat later in het landelijk partijbestuur. Het was daar dat ik, nu zo'n 45 jaar geleden, mijn eerste schreden zette op het fondsenwervingspad. Het begon met ledenwerving, sponsoring en het binnenhalen van subsidies. Prachtig vond ik het om de middelen bijeenbrengen, waarmee anderen in staat werden gesteld de samenleving te dienen, verandering na te streven.

Tegenwoordig wordt dat wel ‘resourcemanagement’ genoemd en zijn we allemaal ‘change agents’. Bij dat soort vage termen past ook de gedachte dat fondsenwerving als begrip zal verdwijnen, omdat het meer en meer gaat om het genereren van inzet door het publiek. Wat betekent dat nou precies? Kan het Antoni van Leeuwenhoek / NKI zijn toekomstige doorbraken forceren door vrijwilligers in te zetten? Hoeveel worden we echt wijzer van de likes van tienduizenden, wanneer de meesten verder helemaal niets doen? Of is het al genoeg dat je op social media je steun uitspreekt voor een missie? Dat zou mooi zijn, want dan kunnen we met relatief weinig inzet de wereld nu eindelijk eens echt veranderen.

Je moet er toch niet aan denken dat de vier oprichters van de goededoelenloterijen het indertijd op die manier hadden aangepakt. Dan waren we miljarden misgelopen. Miljarden waarmee echte verandering en vooruitgang is geboekt.

We maken deel uit van een kapitalistische samenleving. Welke missie je ook hebt, je zult er altijd geld voor nodig hebben. Vage omschrijvingen van wat een hard en moeilijk vak is, zijn handig om te verhullen dat de tastbare resultaten langzaam teruglopen. Meer niet. Resourcemanagers? Hebben we helemaal niet nodig. Goede fondsenwervers, die moeten we hebben!

Daar dacht ik aan, toen ik in die mentale terugkijktoestand was blijven hangen. Maar ik dacht ook, nu ik dit jaar een halve eeuw in de non-profitsector actief ben, wat heb ik eigenlijk bereikt? Natuurlijk voeg je als fondsenwerver en directeur van goede doelen wel iets toe. Dat zal dus ook wel voor mij gegolden hebben. En journalistiek was de laatste twee decennia de missie ook helder: zorgen voor optimale informatie over fondsenwerving, brancheontwikkelingen en het noodzakelijke kritische geluid. En fondsenwervers een hart onder de riem steken.

Maar dan nog, hoe meet je daar nou de impact van? Maar misschien moeten we dat helemaal niet doen. Want je doet het in de eerste plaats omdat je er zelf voor gekozen hebt. Je vindt het leuk, nuttig bovendien. Dat is voldoende. Naarmate de jaren vorderden, ben ik steeds beter de betekenis gaan begrijpen van de, aan Jean-Jacques Servan-Schreiber toegeschreven uitdrukking, ‘Niets is zo revolutionair als consequent doorgevoerd reformatisme.' Zelfs grote stappen van grote leiders blijken in het licht van de verstrijkende tijd te moeten worden gerelativeerd. Barack Obama is er een tragisch voorbeeld van, met dank aan Donald Trump. Ik denk dat we blij moeten zijn met elk stapje dat we hebben gezet. En met de paar mensen die we misschien hebben geïnspireerd. Als iedereen dat zou doen, is het meer dan genoeg.