Vol verwachting klopte mijn hart: ik mocht stemmen voor de Provinciale Staten! Moest ik trouw blijven aan de partij die mij op landelijk en Europees niveau vertegenwoordigt? Of kon ik beter een club kiezen die mijn belangen dicht bij huis behartigt? Spannend hoor!
Gelukkig bestaat er in de weken voor de verkiezingen een prachtig ritueel, dat mij de weg wijst naar een verantwoorde keuze. Dat ritueel bestaat uit een groot bord op een strategische plek in de buurt. Zo’n plek waar je als betrokken burger dagelijks langs komt.
Aanvankelijk staat het bord er wat leeg en verloren bij. Maar dan gebeurt het: op een nacht plakt iemand er een verkiezingsposter op. Die eerste poster is nog wat onwennig, als een lammetje dat voor het eerst in de wei komt. Maar met politieke partijen is het net als met schapen en een dam: binnen een paar dagen is het grote witte bord overwoekerd met posters. Het feest kan beginnen.
De posters mekkeren nu lekker door elkaar. Die van de SP heeft haast (‘Nu!’), net als het CDA (‘Nu bouwen!’). D66 ‘Kiest voor de toekomst’ terwijl de VVD hoopt dat de ‘Doeners’ nog heel lang leven, PvdA en 50Plus zeggen wat ik toch al van plan was (‘Stem!’) en de ChristenUnie wil mijn hart veroveren met een foto van de lijsttrekster. De Partij van de Dieren is met het woordgrappige ‘Alle kleine beestjes helpen’ een vreemde eend in de bijt.
Volgens marketinggoeroe Seth Godin moeten merk en boodschap altijd aan twee eisen voldoen: awareness & trust.
Om met dat laatste te beginnen: als je wilt dat mensen je vertrouwen, moet je een eerlijk, consequent en herkenbaar verhaal hebben. Zeggen wat je doet
en doen wat je zegt. Mmm... niet de voorkeurstijl van politici.
Awareness dan maar. Mensen moeten weten dat je bestaat. Je moet opvallen, zorgen dat je anders bent dan anderen. Een begrijpelijk en onderscheidend verhaal hebben. Afgaande op het aanbod dat ik aantref op de grote verkiezingsborden is dat er bij de meeste partijen ook bij ingeschoten.
Noem mij naïef, maar ik vind dat gek. Politieke partijen zijn toch op aarde om dromen, doelen en daden te verenigen? Waarom komt de meerderheid dan niet verder dan een haastig uit de kast getrokken cliché? Zo moeilijk is het toch niet om een prikkelende oneliner te schrijven?
Ik zou ze wel door elkaar willen schudden, die politici: beken nou gewoon kleur! Accepteer dat niet iedereen van je houdt en vertel me waarom je mijn stem, mijn vertrouwen en mijn mandaat verdient! Ik word ongemakkelijk van de groeiende polarisatie, maar deze eenheidsworst smaakt helemáál naar niets.
Stel je voor dat goede doelen zoiets zouden doen: op gezette tijden dezelfde oproep op dezelfde plek hangen. En allemaal dezelfde belofte doen. En dat donateurs dan schouderophalend voorbij zouden lopen, net zoals kiezers dat nu bij de verkiezingenborden doen. Dat zouden we toch nooit accepteren? Kom op mensen: kleur bekennen.
‘Waarom komt de meerderheid dan niet verder dan een haastig uit de kast getrokken cliché?’
Jeroen Talens is creative director bij WWAV
