David Heyer over fondsenwerving

Aan welke goede doelen geef je zelf?‘Ik geef aan de goede doelen waar ik zelf werk. Dus periodieke schenkingen aan HospitaalBroeders en de Dierenambulance Amsterdam waar ik in de Raad van Toezicht zit. Verder geef ik losse giften, vooral aan crowdfundacties van andere fondsenwervers. Als iemand me sowieso al durft te vragen bij te dragen aan zijn of haar crowdfundactie, dan vind ik het lastig daar nee op te zeggen. En dan geef ik, eigenlijk onafhankelijk van het doel waar het voor is. Ik ben superimpulsief in mijn geefgedrag.’Zijn er ook goede doelen die je bewondert?‘Ja, ik kijk jaloers naar Flying Doctors. Zij zitten net als wij in de ontwikkelingssamenwerking en ik vind dat ze echt mooi werk doen. Zeker als je kijkt naar hoe ze erover rapporteren en hoe ze met hun donateurs omgaan. Dat doen ze heel integer. Ik geloof ze, en dat is belangrijk, dat je gelooft wat organisaties doen.Hetzelfde heb ik bij Artsen Zonder Grenzen, die hebben ook prachtige verhalen van mensen die met de poten in de modder staan, die geloof ik heel erg. En wat ik van hen heel sterk vind, is dat ze vorig jaar hebben gezegd dat ze geen EU-subsidies meer willen, omdat ze het niet eens waren met het EU-standpunt over vluchtelingen. Dat is natuurlijk superinhoudelijk en integer. Nu we het hier zo over hebben, moet ik misschien maar weer eens aan ze gaan geven.’Je hebt politicologie gestudeerd, hoe kwam je in goededoelensector terecht?‘Ik ben wel idealistisch en geloof in een betere wereld en dat ik daar een rol in moet hebben. Ik zag mezelf trouwens ook niet voor Shell of een advocatenkantoor werken. Tijdens mijn studie deed ik al vrijwilligerswerk voor Amnesty als landencoördinator van Japan en Noord- en Zuid-Korea. Dat had nog best een politieke link. Zo kwam ik na mijn studie eerst als beleidscoördinator bij Bonjo terecht, een organisatie gelieerd aan Humanitas. Maar daar kwam ik er snel achter dat dat niet de baan was waar ik mijn idealen in kwijt kon.’‘In het vrijwilligersmanagement bij het Diabetesfonds, kon ik dat wel. We haalden daar jaarlijks twee miljoen euro binnen. Louter met vrijwillige regiocoördinatoren. Daar heb ik ook geleerd dat je soms niet meteen met de deurin huis moet vallen, maar dat je met diplomatie verder komt. In die functie was ik trouwens nog niet echt met fondsenwerving bezig, maar meer met het motiveren van mensen. Bij International Campaign for Tibet, een kleine organisatie, hield ik me bezig met de direct mail. Voor hen toen de belangrijkste inkomstenbron. Ik had dat na anderhalf jaar wel gezien en kwam bij HospitaalBroeders terecht en zit hier inmiddels tien jaar. Dit past echt bij me. Mijn functie is een combinatie van programmamanager en fondsenwerver. Ik ben ook niet je typische fondsenwerver: ik ga twee tot drie keer per jaar naar Afrika, het veld in. Naar de klinieken en de broeders die voor ons werken. Twee maanden geleden was ik nog in Kameroen waar ik met twee broeders een dag werd gegijzeld door rebellen. Dan komt het wel even heel dichtbij. Ik heb niet je gemiddelde Excel-fondsenwerversbaan.’