Als ik het me goed herinner, was het Barbara Baarsma in De Wereld Draait Door, die van het woord 'kwetsbaar' afwilde... Terecht, want kwetsbaar is steeds meer een modewoord geworden. Goede doelen zijn in touw voor kwetsbare mensen. Politici maken zich druk om mensen in kwetsbare situaties. En nu met de coronacrisis zetten we ons allemaal in voor kwetsbare groepen.
Het is een logische term en we gebruiken hem correct. Maar toch er is iets mis met dat woord. Met het begrip kwetsbaar, hoe goed bedoeld ook, reduceren we mensen tot dat ene aspect. Langzaam maar zeker gaan we denken in zwakkeren en kwetsbaren aan de ene kant en de sterken, dat zijn we natuurlijk zelf, aan de andere zijde.
Hoe ellendig dat virus ook is, het wijst ons er wel fijntjes op dat we allemaal kwetsbaar zijn, op allerlei gebieden: onze gezondheid, ons welzijn, onze bestaanszekerheid. Maar niemand is alleen maar kwetsbaar. We hebben allemaal zwakke en sterke kanten. We kunnen allemaal anderen bijstaan en op een ander moment zelf hulp nodig hebben. Dus niet meer spreken over kwetsbare mensen of groepen, niet meer stigmatiseren!
En zo kom ik (altijd) weer terecht bij de sector waarin ik al zolang actief ben: de charitas, de filantropie, het particulier initiatief. Nederland, of in elk geval de pers, verbaast zich over de enorme hoeveelheid spontane hulp die door zoveel mensen in het hele land wordt verleend. Natuurlijk delen wij die verbazing niet, want het is ons werkveld. Dit is wat de werkers in de goededoelenwereld elke dag doen, wereldwijd. Stug doorgaan, ook bij tegenvallende resultaten. Schouders om uit te huilen. Er zijn voor de mensen, tot op het moment van hun sterven. Ik bewonder ze. Voor mij als fondsenwerver waren en zijn zij de inspiratie en de motivatie.
Margreet: dit is je moment!
Onze rijkgeschakeerde nonprofitsector, van ziekenhuizen tot goede doelen, drijft op de ongelofelijke inzet van werkers en vrijwilligers. Terecht wijst pionier Theo Schuyt er in dit nummer op hoe belangrijk het particulier initiatief is in Nederland en hoe ontwikkeld ook. Geen reden voor verbazing dus, dit is wie we zijn en altijd zijn geweest. Kwetsbaar en sterk tegelijk.
Geweldig ook om te zien dat de jongere generaties zich in niets onderscheiden van de andere leeftijdsgroepen. Iedereen doet wat hij of zij kan. Welke fondsenwerver durft nu nog vol te houden dat je als goed doel niet bij de jongeren hoeft aan te kloppen voor steun? Integendeel, spreek ze op de juiste manier en op het juiste moment aan en je kunt ook op die groep rekenen.
Op wie we (vooralsnog?) niet kunnen rekenen is Mona Keijzer. Zij doet nog altijd haar best om het persoonlijke contact met gevers, supporters en vrijwilligers verder te beperken. Zelfs nu iedereen kan zien hoe belangrijk het is en hoe het gewaardeerd wordt. Want als we niet langs kunnen gaan, dan bellen we, of we skypen, zoomen, facetimen of wat dan ook. We houden afstand en kruipen toch naar elkaar toe, met de middelen die we nog wel hebben. We zoeken contact met elkaar en we zijn er voor elkaar. Dit is ons moment.
Dit is ook het moment voor Margreet Plug, directeur van Goede Doelen Nederland, om met kracht en zelfvertrouwen Mona Keijzer ervan te overtuigen dat ze een verkeerde weg is ingeslagen. Want als de goede doelen, de non-profits, mensen niet meer mogen benaderen om steun te vragen voor hun missie, dan verliezen niet alleen de mensen, dan verliest ook de rechtsstaat. Want ook die is kwetsbaar.
Reacties naar jaap@fondsenwerving.nl
--
Dit artikel verscheen eerder in Vakblad fondsenwerving, jaargang 22, nummer 3, dat in mei 2020 uitkwam.
