Hallo Jaap,
Nu je er niet meer bent, realiseer ik me dat ik vrijwel niets van je weet. Geen idee hoe oud je was of waar je woonde. Of je in God geloofde of meer in toeval. Oké, ik overdrijf. Ik ken je zoon, waarover je sprak alsof hij de verbeterde versie van jou was. En het voelt alsof ik je dochter ken, jouw persoonlijke held-van-de-zorg, waar je supertrots op was. Maar verder?
Ik weet bijvoorbeeld niet of je bang voor de dood was. Je was in elk geval niet bang voor het leven. Ik heb zelden iemand meegemaakt met zoveel lust for life. De afgelopen jaren zwierde je op ongezette tijden mijn leven binnen. Om te informeren waar de nieuwe column bleef. Om me om te kopen met een fles wijn. Om vol vuur te vertellen welke toekomst je in gedachten had voor het Vakblad en de Vakdag. En om je daarna snel weer uit de voeten te maken. Op weg naar nieuwe avonturen, denk ik. Want het leven was natuurlijk veel te kort voor al jouw plannen.
Nu je er niet meer bent, hoor ik nieuwe dingen over je. Directeur zus, initiatiefnemer zo. Wist ik allemaal niet. Geeft ook niet. Ik zal mij je niet herinneren om je uitgestrekte cv. Ik bewonder vooral je grenzeloze nieuwsgierigheid. Je honger naar nieuwe uitdagingen. Je vermogen om zonder angst in elke diepte te springen. Natuurlijk, je kon een oude mopperkont zijn. Als de dingen niet snel genoeg of goed genoeg gingen. Of als de naam ‘Mona Keijzer’ viel. Maar ook dan was je bedoeling zuiver. Ook dan was je doel goed.
Jaap, het was een eer om voor jouw Blad te schrijven. Net zoals het een eer was om op jouw Dag te spreken. Maar het was vooral een eer om je – een beetje – te kennen. Ja, ik snap het, ‘waardering na de dood is: moment gemist’. Maar ik denk dat je dit allang van mij wist.
See you in another life…
Jeroen Talens
--
Dit 'In memoriam' verscheen in het Vakblad fondsenwerving van 8 september 2020, de Legacy editie Jaap Zeekant.
