Omdat je leeft!

In de openingsscène van de animatiefilm Up maken we kennis met Carl en Ellie. De twee zijn smoorverliefd en blijven tot op hoge leeftijd dol op elkaar. Ze zijn altijd samen, tot Ellie overlijdt en Carl op zoek moet naar een nieuw doel in zijn leven.

Ik moest aan deze film denken toen ik het verhaal van Koos de Ru hoorde. Koos was wereldberoemd in Rotterdam. Een artiest in hart en nieren, die als figurant in allerlei films opdook en ooit bekend stond als het oudste, nog werkende fotomodel van Nederland.

Ook Koos had een grote liefde. Haar naam was An en zij en Koos waren onafscheidelijk. Samen runden ze een antiekzaak aan de Rotterdamse Mauritsweg en Koos kon zich een leven zonder zijn maatje niet voorstellen. Toch moest hij eraan geloven: An werd getroffen door alzheimer en overleed in 2007.

Vanaf dat moment stond Koos er alleen voor, maar hij weigerde bij de pakken neer te zitten. Hij was inmiddels 96 jaar maar stortte zich vol energie op een nieuw doel: collecteren. Koos zette zich in voor allerlei organisaties, waaronder Alzheimer Nederland. Want zo pak je een ziekte terug die jou je vrouw heeft afgepakt.

Elke dag stond hij aan de Lijnbaan, voor de deur van damesmodezaak Etam. Keurig in het pak en vaak met een opvallende hoed op zijn hoofd. Hij maakte er een mooie show van, zong liedjes, vertelde verhalen en wenste iedereen het allerbeste. Want zoals hij het zelf vaak zei: “Elke dag een glimlach, omdat je leeft!”

“Op een koude januaridag werd hij op straat beroofd van al zijn collectegeld”

Zijn positieve karakter verspreidde zich als een goedaardig virus over de stad. Middenstanders hielpen hem graag een handje, bijvoorbeeld door snoepgoed of andere spullen ter beschikking te stellen. En voorbijgangers vonden het een eer om een duit in zijn collectezakje te doen. Zo maakte Koos de wereld elke dag een stukje mooier.

Toen Koos 101 jaar was stond hij nog steeds op zijn favoriete stekje. Hij was inmiddels officieel uitgeroepen tot oudste collectant van Nederland en het tv-programma Man bijt Hond maakte een mooi portret om achter het geheim van zijn goede gezondheid te komen.

Helaas had niet iedereen het beste voor met Koos. Op een koude januaridag werd hij op straat beroofd van al zijn collectegeld. Alsof dat niet genoeg was overkwam het hem een maand later nog een keer. Maar als je denkt dat hij er de brui aan gaf, dan ken je Koos niet. De volgende dag was hij gewoon weer present, met zijn onverwoestbare vrolijkheid als belangrijkste wapen.

Twee jaar geleden overleed Koos in zijn slaap, 102 jaar oud. Ik vind het best verdrietig dat een held als hij niet het eeuwige leven heeft. Maar ik troost mij met de gedachte dat hij nu herenigd is met zijn grote liefde. Voor altijd samen, zoals het hoort.