Al jaren werkt de fondsenwervende sector vanuit een donateurgerichte benadering tot fondsenwerving (‘donor-centered fundraising’, DCF). Het doel van die aanpak is om ervoor te zorgen dat donateurs zich goed voelen over hun eigen geefgedrag. Maar de kern van die aanpak wordt bekritiseerd door Amerikaanse gedachteleider Vu Le, die pleit voor gemeenschapsgerichte fondsenwerving (‘community-centered fundraising, CCF). Omdat de discussie over de twee methodes soms oververhit raakt, publiceert denktank Rogare een discussiepaper over de manier waarop de twee fondsenwervingsfilosofieën samen kunnen gaan.
Community-centered fundraising
CCF is een filantropische filosofie waarbij de gemeenschap centraal staat. Zij geloven dat de filantropie, en daarmee de fondsenwerving, gericht zou moeten zijn op het betrokken collectief, met inclusiviteit, gelijkheid en respect als kernwaarden. Tijdens het werk proberen de organisaties de integriteit van de donateur behouden; zij worden gezien als gelijkwaardige partner. Dat betekent soms ook dat het mogelijk is om donateurs af te remmen op het moment dat ze te hard van stapel lopen.
Omdat DCF al jaren de dominante vorm van werken is in de goededoelensector en die methode op het eerste gezicht niet binnen de CCF-filosofie past, stellen fondsenwervers zich terughoudend op voor het opkomende alternatief.
‘Kritiek op het hele systeem’
Rogare-directeur Ian MacQuillin schrijft dat het probleem zich niet makkelijk laat oplossen, omdat de twee filosofieën niet ontkracht kunnen worden door het presenteren van argumenten, bewijzen en theorieën. ‘De kritiek die CCF levert is niet gericht op de DCF-werkwijze, maar op het hele filantropische systeem, waarvan fondsenwerving een deel is.’
De weerstand die veel fondsenwervers tegen CCF uiten is gegrond, stelt MacQuillin: ‘DCF is voor veel fondsenwervers deel van hun professionele identiteit. De ideeën van CCF worden daarom gezien als een aanval op de kernprincipes van de mensen die DCF gebruiken en hebben rechtstreeks betrekking op de manier waarop zij zichzelf definiëren.’
‘Er is daarentegen ook genoeg wat de twee filosofieën gemeen hebben. Dat kan resulteren in een vernieuwde praktische benadering tot fondsenwerving die meer ethisch is.’
Discussie
Rogare suggereert dat DCF-beoefenaars de handschoen op moeten pakken en elementen van de CCF-filosofie kunnen gebruiken om zichzelf opnieuw uit te vinden op een manier die donateurs meer aan doelen verbindt.
Het discussiepaper probeert de ideeën achter de twee filosofieën in detail uit te leggen en daarbij de praktijkuitwerking van DCF los te halen van de visie van CCF op het huidige systeem. Hoe past de praktische aanpak van DCF in het inclusievere CCF-model van het filantropische systeem?
