Columns

Den Haag heeft er zijn handen vol aan: moet Nederland zich nu wel of niet op korte termijn conformeren aan drieprocentsnorm? Hierover zijn de meningen sterk verdeeld. Het blijkt geen eenvoudige discussie. De verkiezingen in september geven vast en zeker meer duidelijkheid over de opinie van de burger. Nu wil ik me hier niet gaan mengen in deze discussie. Maar met een terugtrekkende overheid en druk op de charitatieve sector komt bij mij wel een andere vraag opzetten: willen we op korte termijn accepteren dat goededoelenorganisaties relatief veel overheadkosten en investeringen maken?

Bij veel charitatieve organisaties is het grote belang van een effectieve website, een goed onderhouden emaildatabase en optimale aanwezigheid op social media, zoals Facebook, Hyves en Twitter wel duidelijk. Maar het mobiele medium wordt nog maar nauwelijks ingezet.

Zo’n vier jaar geleden heb ik in dit blad een artikel geschreven over samenwerken, specifiek in de sector cultuur. Ik zou datzelfde verhaal, een-op-een, nu weer kunnen schrijven.

Het bellen voor fondsenwervende instellingen in de afgelopen 20 jaar behoorlijk geprofessionaliseerd. Maar we zijn er nog lang niet.

Bijna dagelijks komen de wervende nonprofits in het nieuws. Bijna altijd is dat positief. Zonder de welwillende medewerking van de pers zou de non-profitsector er heel wat slechter voor staan. Het realiseren van gratis publiciteit staat hoog op het lijstje van bijna elke fondsenwerver. Maar soms is die publiciteit ons niet welgezind. En dat vinden we dan maar niets. Dat is logisch, want negatieve berichtgeving is slecht voor het imago van je goede doel en vooral slecht voor de fondsenwerving. Binnen de brancheorganisaties, zoals de Vereniging van Fondsenwervende Instellingen, wordt negatieve publiciteit dan ook gezien als iets dat koste wat het kost vermeden moet worden. Maar dat is niet terecht. Want krampachtige angst voor negatieve publiciteit past niet meer in deze tijd!